Een beetje dom

Overal op de camino kwam ik mensen tegen, die dingen deden, waarover ik me verbaasde. Soms waren ze op een goed bewegwijzerd stuk de weg kwijt, soms hadden ze geen idee naar welk plaatsje ze toe liepen. Vaak ook geen idee waar water en/of eten was te halen. Mensen liepen vaak door een onherbergzaam en eenzaam gebied met al veel blessures. Medicijnen vergeten en ga zo maar door.
Nu weet ik heel goed dat je niet alles tevoren kunt plannen en dan nog loopt het vaak anders, maar je moet wel je hersens blijven gebruiken heb ik al vaker gezegd.
Zo kwam ik in Viana een dame tegen van 72 jaar. Ze was naar de herberg gebracht nadat ze door de ambulance van de weg was geplukt. Ze was onderweg onderuitgegaan van vermoeidheid. Suikerpatient en haar pillen vergeten. Voeten tot bloedens toe kapot en onvoldoende eten en water. Gelukkig had een andere pelgrim haar gevonden en het hulpcircuit in gang gezet. Ze vertelde dat ze bloemknoppen gegeten had de halve dag dat ze langs de weg gezeten had, dat had ze geleerd bij een overlevingstocht met haar kleindochter. Gelukkig liep het goed met haar af, maar ging wel een paar dagen rust houden.

Wat te denken van Klaus uit Duitsland. Ik zat met hem in Navarrete ‘s avonds aan tafel. Een stoere twintiger, die 40 a 50 km. per dag liep, tweemaal zo snel als ik. Een paar dagen later zie ik een man ver voor me lopen. Hij loopt stapvoets met zijn blote voeten in sandalen. Hij heeft het slecht en het enige dat hij kan uitbrengen is het woord ʺ kaput ʺ . Het is Klaus en hij heeft zich letterlijk overlopen en na enige tijd naast hem te hebben gelopen ga ik rustig verder op mijn eigen tempo dat ineens veel sneller is als het zijne.
Ik kom nog een Duitser tegen die al twee dagen loopt met kapotte voeten en morfine slikt om verder te kunnen. Met zijn groep moet hij dan toch (met tegenzin) besluiten om te stoppen omdat het echt niet meer gaat.
Nee, je moet,hoe graag je ook verder wilt je verstand blijven gebruiken.