Water

Via Périgueux belandde ik in het plaatsje Sourzac. Het was vochtig warm weer en ik had het sop in mijn schoenen en het zweet op mijn hoofd staan. Toen ik dan ook langs een groot Mariabeeld reed, stapte ik van de fiets en legde mijn blote voeten in de stroompjes water die er uit haar voeten kwamen. Dan leer je nog meer de ʺ kracht ʺ van het water kennen.
Ik kwam in gesprek met een vrouw die daar ook zat en ogenschijnlijk alleen maar rond zat te kijken of te genieten van de omgeving. Zij deed water in een aantal flesjes. Zij gebruikte dit water uit de voeten voor allerlei kwaaltjes. Het water had volgens haar helende werking.
Nu weten we dat water een onmisbare voorwaarde is voor het leven. De waterverslaving in de Westerse wereld is enorm, dus moeten we er prudent mee omgaan. Verspillen voel je niet zo als er genoeg van is, maar in landen van schaarste weet men wel beter.
In dit geval ging het om de helende werking van water. De metafoor van heling is mooi. Ik kan me nog herinneren dat iemand Lourdeswater meenam en het per ongeluk gebruikte om zijn handen te wassen. Die persoon had er een slecht gevoel over. Die mevrouw vertelde ook wat je met het water wel en niet kon doen. Het was uitdrukkelijk niet de bedoeling om je handen ermee te wassen. Het mocht weer wel als je een bepaalde ziekte aan je handen had. Niet om te drinken; wel om in te nemen als je ziek was. Een merkwaardige opstelling van geloof betreffende hetzelfde water.
Met mijn voeten in het stromende water besloot ik dat het een plezierig gevoel was en dat een helende werking mooi was meegenomen.