Liften?

Het nemen van openbaar vervoer of liften ben ik tijdens mijn camino vaak tegen gekomen. Het kan allerlei redenen hebben: blessures, een dip waar je even niet uitkomt of zomaar omdat er een saai stuk dreigt aan te komen (b.v. op de meseta in Spanje). Bijzonder hoe men daar in de omgeving op reageert. Sommigen hoor je denken: ”Dat doe je toch niet!” Anderen storen zich er weinig aan en dat is ook de juiste houding. Je aan zoiets storen wijst erop dat jij vindt dat die ander iets moet of dat hij iets doet wat jij niet goed vindt. Dat is nu precies wat je moet afleren.
Enfin, ik was op weg van Roermond naar Borne. Het regende pijpenstelen en ik had die middag in een chauffeurscafé gezellig zitten babbelen. Weer op weg stopte een man met zijn gigantische vrachtauto en vroeg of ik niet een eind met hem mee wilde rijden.
Ik heb dit vriendelijk doch gedecideerd afgeslagen, hoewel ik het nut er wel van inzag en me later ook afvroeg waarom ik het niet gewoon had gedaan. Ik denk dat ik mezelf zo had geprogrammeerd dat ik wilde lopen. Later op de dag toen ik in een bushokje zat, wilde de buschauffeur me ook meenemen. Opnieuw … dus niet. Ik zei maar dat ik geen geld bij me had, maar dat gaf niet zei hij. Ik kon hem ook niet zo snel uitleggen dat ik op tocht was. Ik moest denken aan een Bijbelverhaal waarin Jezus na een aantal uitnodigingen de duivel wegzond.(Slaat natuurlijk nergens op. Maar toch…..?)
Als ik terugkijk heb ik elk stukje van de camino afgelegd. Geen stuk overgeslagen of per openbaar vervoer. Moet je daar nu trots op zijn of is er dan een steekje aan je los. Ik ben er nog steeds niet uit.