Ronald van Welie
Voordat ik op weg ging naar Santiago bespraken we thuis hoeveel contact we met elkaar zouden hebben. In eerste instantie leek het logisch om de smartfoon mee te nemen en via sociale media iedereen die het maar weten wilde, van mijn vorderingen op de hoogte te houden. Maar gaande de gesprekken werd duidelijk dat het contact zich tot het hoogst noodzakelijk mocht beperken, en dat ik daar zelf de regie over had. Lekker lang bellen en mailen deed ik dus als ik daar zin in had. Het voelde niet als een verplichting. Dat gaf veel meer ruimte dan ik vooraf bedacht had.
Omgekeerd hoefde ik me ook niet met de dagelijkse beslommeringen van 'thuis' bezig te houden. De zorg om een lekkend dak of een huilend kind, omdat een toets op school onvoldoende was, bleef me allemaal gespaard. 's Avonds informeerde ik het thuisfront trots tot hoever ik die dag gekomen was. Ze hielden op een op piepschuim geplakte landkaart met spelden mijn vorderingen bij. Maar de smartfoon met honderden nummers lag thuis in de la. Slechts enkelen hadden mijn franse pre-paid nummer, voor velen was ik even onbereikbaar.
Door deze informatie-rust te creëren voelde ik me dichter bij huis dan ik ooit eerder op reis heb gevoeld. Ik kreeg van mijn dochters af en toe prachtige sms-berichten, zoals na de Pyreneeën overgestoken te zijn, het kort maar krachtige: “Goed gedaan, ouwe!" Of na aankomst in Santiago: “Ik ben trots op je!" Mijn vrouw schonk me een diep gevoel van vertrouwen voor vertrek, ik wist dat ze onderweg altijd naast me zou staan. Dat gaf veel rust. Achteraf was het ontzettend fijn dat we daar vooraf zo goed bij stil hadden gestaan. De telefoonrekening was er uiteindelijk niet minder hoog om.
En met dat "caminogevoel" zat het thuis na afloop ook goed: daarvoor dienden de 4000 foto’s, met evenveel verhalen!