TBS - een innerlijke pelgrimstocht

Wees mij, God, in uw goedheid genadig,
neem in uw oneindig erbarmen
mijn overtredingen weg.
Zuiver mij geheel van mijn zonde,
reinig mij van wat ik misdeed.
Want ik ben mij bewust dat ik schuld heb:
steeds ziet wat ik begaan heb mij aan (…)

TBS is ook een soort pelgrimstocht, een innerlijke.
We verplaatsen ons niet fysiek, juist niet, we zitten opgesloten,
maar toch leggen we een tocht af, in onszelf, met onszelf.

Ook wij torsen een rugzak met ons mee.
We hadden em al om toen we begonnen,
hij heeft zich in de loop van ons leven gevuld;
steeds zwaarder werd ie, nauwelijks meer mee te zeulen.
Onderweg moeten er dingen uit om verder te komen,
maar wat? Alles wat erin zit, hoort bij me.
Wat wil ik kwijt, wat mag ik achter laten?
Wat kan ik afschudden en hoe dan?

Ik kan het niet alleen;
soms moet ik opladen, bij een bron, een herberg,
een vertrouwenspersoon.
Praten, uithuilen,
me moed indrinken om door te gaan.

Soms loop ik een stukje met iemand op, een lotgenoot.
We delen met elkaar, steunen elkaar, helpen elkaar verder.
Maar de ander is ook onverkozen, ongewenst;
hij snurkt, hij bedreigt me, beangstigt me, hij houdt me op.

Toch, erger dan de ergste ander, ben ik zelf:
ik laat mezelf struikelen, wijs mezelf de verkeerde kant op.
Ik geloof niet dat ik het kan,
dat ik het mág kunnen, dat ik het mág halen.

En wat is ‘het halen’ voor ons?
Voor ons is er geen eindpunt, geen compostella,
onze tocht duurt levenslang.
Als de rechter ons uiteindelijk het pelgrimsbewijs overhandigt,
begint onze pelgrimstocht in de maatschappij van voren af aan.

(…) Bloedbevlekt ben ik – God, neem het ván mij!
Dat ik jubelend uw vrijspraak mag melden (…)